03 mayo 2007

..:: vacío ::..


No sé como explicar la sensación que se te queda en el cuerpo cuando tdo lo que crees que has logrado se va al garete y te kedas contigo y tus decepciones... quizá vacío, pero no estoy segura...


Un dia te levantas contenta y al siguiente también y vas haciendo tu vida convencida de que lo estás consiguiendo, que la meta de tus propósitos ya no está tan lejos, y que poco a poco ese sol que tanto anhelabas se va asomando por el horizonte. Me gustaría que esa seguridad, esa sensación fuera un poco más dificil de destruir.... ¿porqué una simple palabra, una pequeña discusión, un simple comentario es capaz de derribarlo todo? me siento desprotegida...


Pero entonces... ¿qué és exactamente? realmente no he avanzado nada y todo lo que yo creía era tan solo fantasía, o es otra prueba más que he de superar para poder avanzar otro escalón en la escalera de la vida... prefiero que sea la segunda, aunque cuesta aceptarlo... con lo facil que sería seguir avanzando sin ningun problema.


Supongo que será otra prueba que tengo que superar, cueste lo cueste, y no voy a rendirme...

5 comentarios:

Cornelius dijo...

Bueno, dicen que nuestras experiencias mejoran nuestro carácter... Entiendo perfectamente ese vacío, a veces somos tan frágiles...

thoti dijo...

.. ¿quién dijo rendirse?.. adelante y prueba superada.. :-)

Anónimo dijo...

...alguien dijo una vez que la vida es como la tomas,... no sé quién lo diría,... yo se lo escuché a tío que no me cae muy bien y, aunque no creo que se pueda generalizar esa frase, opino que es válida para bastantes cosas. Si uno decide estancarse por un momento puntual malo después tendrá que decidir salir de ahí,... tus decisiones marcarán, en gran medida, tu futuro sentir,... así que te aconsejo que decidas ir adelante sabiendo que el camino de la vida está lleno de tropiezos que alguien nos pone o que nosotros creamos.

S T E R L A R dijo...

Pues yo paso casi diariamente por ahí...
Hace unos meses creí que ya casi q mi vida estaba solucionada, hasta que "proff", me choqué contra un gran muro y me dí cuenta, de que no estaba ni en la mitad del primer escalón, y para colmo he bajado hasta el subescalon...
Pero bueno, es cuestión de ánimos y continuar hacia adelante...

Jeremías dijo...

Em sento mol identificat amb el que has escrit, es exactament com em sentia jo fa uns dies.... i sí, núria, em de seguir endevant. No sé el que t'haurà passat pero pensa que per Déu mai no has avançat res! al contrari, estás avançant cada dia y pel que tú pot ser un retrocés per ell potser un pas molt important! Així que res de deprimir-se eh! endevant i si ha passat aixó es per alguna cosa ;-)

Cuidat maca :) deww